Uzun bir zaman oldu Denizli’den ayrı kalalı…
Denizli’den ayrı kaldık; ama mesleğimizden asla…
İyi de oldu aslında…
Değişik tecrübeler ve dostluklar edindik, 6 yıl boyunca ülkemin değişik illerinde…
Döndük geldik yuvam bildiğim, beni ben yapan, Allah’ın bezenerek var ettiği, her türlü nimetini taçlandırdığı güzel Denizlimize…
Sanki hiç ayrılmamışcasına, gerisin geri kucakladı beni bu şehrin yüreği temiz insanları…
Hatta, beklentimin çok çok üstünde bir özlemle, değer verişle ve samimiyetle…
Şimdi bana düşen, 37 yıl boyunca hayata geçirdiğim tüm medya projelerinde, beni yalnız bırakmayan, en zor anlarımda bile desteğini esirgemeyen bu ilin insanlarına, benim de bir gazeteci olarak üstlenmem gereken sorumluluğumu yerine getirerek, yine ve yeniden her türlü pisliğe, satılmışlığa, haksızlığa karşı her ne pahasına olursa olsun kalemimle mücadele etmek olacaktır.
Beni bilenlerin, iyi bildiği gibi…
Satılmadan…
Kin, kasıt ve nefret tuzağına düşmeden…
Ayrım yapmadan…
Haksız yere vezir, haksız yere rezil etmeden…
Haberin değerini, kutsallıkla eş değer görerek…
Yukarıda ‘Allah var’ deyip, elimizi vicdanımıza koyarak ve tabi ki bir gazeteci için ‘manşetin namusla eş değer olduğunu’ bilerek, yine ve yeniden takdirinize, hoşgörünüze, önerinize ve eleştirilerinize hazır olduğumu bilmenizi isterim…
Uzun sözün kısası, bazı gazeteci dostlarımın dillendirdiği gibi ‘ köyün delisi’ geri döndü…
Haksızlıklara, yolsuzluklara, hırsızlıklara karşı mücadele etmek ‘delilik’se eğer, ben bir fazlasını daha ekleyebilirim:
Köyün ‘zır delisi’ köyüne geri döndü…
Varsın birileri ben ağayım, beyim, sultanım desin…
‘Vardır bir can, o da bu yola kurban’ misali ‘hoş bulduk’ sevgili Denizlililer…